شهرهای هوشمند سوار دوچرخه می شوند

ترافیک سنگین امروزه بسیاری از شهرها را به ستوه آورده است و سریع ترین راه رسیدن به مقصد اغلب دوچرخه است. فیلیپ رگلاند، رئیس کمیته فنی ISO/TC 149/SC1 «موتور سیکلت، دوچرخه و زیرمجموعه های آن» از نقش استانداردها در بازگرداندن شهرها به آرامش پیشین می گوید.

پیدایش یک شهر انسانی و مردم پسند میسر نمی شود مگر زمانی که عبور و مرور برای همه میسر باشد. متأسفانه، کلان شهرهایی مانند نیویورک، لندن یا ترکیه، اغلب بی نظم، پرازدحام و آلوده هستند. ترافیک سنگین نشانی از یک مشکل اقتصادی است، چرا که هر روز، ساعت های متوالی کاری و سوخت گرانبها پشت چراغ های قرمز  به هدر می رود. برای مثال در مکزیک، یکی از شهرهای دست به گریبان با مشکل ترافیک سنگین، سرعت متوسط هر خودرو در ساعات پر رفت و آمد ۴ کیلومتر در ساعت است. در زندگی ماشینی امروزی ما که هر دقیقه ارزشمند است، این کشمکش هر روزه در خیابان ها افراد را فرسوده می کند.

اکنون راه حل چیست؟ همان دوچرخه! در راستای استراتژی زندگی سبز، هر روزه تعداد روزافزونی از شهرها به دوچرخه روی می آورند. برای مثال در کپنهاگن، پایتخت دانمارک، اغلب دوچرخه سواران از این وسیله برای صرفه جویی در زمان استفاده می کنند و سالانه ۹۰ هزار تن از صدور گاز دی اکسید کربن در شهر خود می کاهند.

راه حل دوچرخه

شهرهای دوچرخه سوار، شهرهای مردم-گرا هستند. بسیاری از شهرهای مدرن در سراسر دنیا به این شناخت رسیده اند که فراهم کردن فضا برای دوچرخه سواری در شهرها، محیط جذاب و مفرحی برای زندگی کردن فراهم می سازد، در استفاده از فضا صرفه جویی و عبور و مرور ساده می شود و زیست شیوه سالمی را به ارمغان می آورد.

شهر متوسط انسی در فرانسه را در نظر بگیرید، که ۵۰% از سفرهای درون شهری آن در شعاع ۳ کیلومتری انجام می گیرد. در چنین فاصله کوتاهی، استفاده از دوچرخه سریع ترین روش برای جابجایی است و شهروندان می توانند ظرف ۱۵ دقیقه از یک سو به سوی دیگر شهر بروند و همزمان یک فعالیت ورزشی نیز انجام داده باشند.

دوچرخه، بی آن که سروصدا یا آلودگی ایجاید کند، فواید بیشماری از جمله یک زیست شیوه سالم، یک فعالیت مفرح و یک محیط زیست پایدار برای جوامع پر از اضطراب ما به همراه می آورد. همچنین خرید دوچرخه، برعکس اتومبیل، برای تمام اقشار جامعه میسر است.

دوچرخه سواران می توانند به راحتی به موقعیت پیاده تغییر وضعیت دهند و بدین ترتیب در مسیر خود با دوستان و آشیانان احوال پرسی کنند، به فروشگاه های محلی سر بزنند و حس اجتماعی و کسب و کار محلی را تقویت کنند.

پارک کردن این وسیله نقلیه نیز بسیار آسان است. برای مثال، در انسی، دوچرخه سواران می توانند وسیله خود را در فاصله نزدیک و بدون پرداخت هزینه پارک کنند – تعداد ۳۵۰۰ فضای پارک برای دوچرخه وجود دارد – هرچند چنین امکاناتی در تمام شهرها وجود ندارد.

رکاب زدن برای سلامتی

اما مهمترین فایده دوچرخه سواری، سلامتی است. همه ما ترشح اندورفین را پس از یک دوچرخه سواری خوب در بدن خود احساس کرده ایم. دوچرخه سواری نه تنها یک تمرین ورزشی خوب است – هماهنگی قلب و عضلات – بلکه حس خوبی نیز در فرد ایجاد می کند. در صورتی که دوچرخه سواری به طور مرتب و با سرعت کم انجام شود، به تدریج ظرفیت شش ها را افزایش داده، عضلات را تقویت می کند و اضطراب را از بین می برد. و در آخر این که شما خواب بهتری را نیز تجربه خواهید کرد.

همچنین، رکاب زدن هر روزه از ریسک بیماری های خطرناکی مانند سرطان، دیابت یا بیماری های قلبی عروقی و یا حتی پارکینسون و آلزایمر می کاهد. اما چگونه می توان دوچرخه سواری را ترویج داد به روش غالب برای رفت و آمد تبدیل کرد؟ و چه کنیم تا دوچرخه سواری در شهر به شکلی دیگری از راه رفتن تبدیل شود؟

یک تصویر دندانه دار

یکی از بزرگ ترین عواملی که مانع تبدیل شدن دوچرخه به وسیله نقلیه غالب در شهرها می شود، این باور نادرست است که «دوچرخه وسیله نقلیه نیست، ابزاری برای ورزش است». مسابقات بزرگ دوچرخه سواری مانند تور فرانسه یا بازی های المپیک تصاویری از ورزشکاران دوچرخه سوار را به نمایش می گذارند که در ذهن بیشتر افراد تداعی کننده تلاش و خستگی است.

دزدی دوچرخه نیز یکی دیگر از مسائلی است که سبب دلسردی می شود. نظرسنجی که توسط موسسه پژوهشی IFRESI-CNRS در فرانسه انجام شده است نشان داد که تا ۲۵% از افرادی که دوچرخه آن ها به سرقت رفته است، اقدام مجدد به خرید دوچرخه نمی کنند و بقیه نیز یک دوچرخه دست دوم می خرند – دوچرخه ای که از دوچرخه های  دزدی سرهم بندی شده است.

اما به هر حال، به رقم چالش هایی که وجود دارد، انتظار می رود که تا سال ۲۰۱۹ صنعت جهانی دوچرخه به ۶۵ میلیارد دلار آمریکا برسد که نتیجه اشتیاق اخیر مردم به فعالیت های تفریحی و تناسب اندام، افزایش سنگینی ترافیک و افزایش قیمت سوخت است. ژاپن یکی از کشورهایی است که این شکوفایی را تجربه می کند. در سال ۲۰۱۰، تعداد ۵/۹ میلیون دوچرخه را برای بازاری به قیمت ۶/۱۱۶ میلیارد ین (۱ میلیارد یورو) به فروش رساند. همچنین بازار دوچرخه های الکتریکی در آمریکای شمالی و اروپای غربی ۲۵% افزایش بها داشت.

رفع موانع دوچرخه سواری

کلید موفقیت برای ارتقاء دوچرخه سواری، داشتن زیرساختی مناسب از جمله تخصیص مسیری خاص برای تردد دوچرخه در خیابان ها و راه اندازی کارزار تبلیغاتی برای ترویج دوچرخه سواری و آموزش کودکان و گروه هدف است. انجام چنین اقداماتی برای ترویج فرهنگ دوچرخه سواری در جوامعی که اشتیاقی به این امر ندارند ضروری می باشد.

اما اشتیاق به پیاده روی یا دوچرخه سواری خود به خود به وجود نمی آید و نیاز به حمایت دارد. برای مثال، در نیویورک برنامه ای برای ایجاد یک شبکه جامعه دوچرخه سواری  در حال پیاده سازی است. البته هر شهر به استراتژی متفاوتی نیاز دارد اما اصول اساسی وجود دارد که در سراسر جهان معتبر است.

فضای کافی برای پارک نیز در این میان تعیین کننده است. فراهم کردن فضایی مناسب و ایمن برای دوچرخه ها، مردم را به طور خودکار به استفاده از این وسیله نقلیه سوق خواهد داد. تا کنون این فضا در مناطق پرترافیک مانند پایانه ها تعبیه شده است اما پارکینگ مخصوص دوچرخه باید در مناطق مسکونی، محل کار، فروشگاه ها، مدارس، حمل و نقل عمومی و اماکن تفریحی نیز وجود داشته باشد.

وجود پارکینگ اختصاصی برای دوچرخه، احتمال دزدی را نیز کاهش می دهد. بنابراین، باید امکان قفل کردن دوچرخه به یک شی ثابت وجود داشته باشد. برنامه ریزی شهری مناسب که به دوچرخه سواران توجه دارد و در پروژه های ساخت و ساز، پارکینگ هایی به دوچرخه اختصاص می دهد نیز مردم را به دوچرخه سواری ترغیب می کند.

تعدادی از شهرها در سراسر دنیا نشان داده اند که افزایش زیرساخت های دوچرخه سواری نیازمند سیاست گذاری های دقیق و اقدامات حمایتی می باشد. به همین دلیل، کمیته ISO/TC 149/SC 1 در گزارش سال ۲۰۱۲ خود به مقامات فرانسه، پیشنهاد کرد تا با تغییر قوانین برنامه ریزی شهری، ایجاد شبکه ایمن دوچرخه سواری در درون و اطراف شهر و ارتقاء کیفیت دوچرخه ها و تجهیزات مرتبط، تعداد دوچرخه سواران هر سال ۱ درصد افزایش یابد و تا سال ۲۰۲۰ به ۱۰ درصد برسد.  

ایمنی

بنابراین وظیفه ایزو در مقابل شهرهای دوچرخه سوار چیست؟ باید گفت بسیار. دوچرخه باید یک وسیله نقلیه ایمن، راحت و ارتقاء دهنده سلامتی باشد. اما به هر حال، در سال های اخیر، دوچرخه هایی با کیفیت پایین، عمر مفید این وسیله نقلیه را کم کرده و تصادفات نگران کننده ای را سبب شده اند. بنابراین تأکید بر ایمنی کاربر بسیار حائز اهمیت است.

استانداردهای دوچرخه از زمان انتشار اولین استاندارد درباره ایمنی دوچرخه – ISO 4210 – در دهه ۱۹۸۰ و به د نبال آن انتشارISO 8098 در حوزه ایمنی دوچرخه کودک، راه درازی را طی کرده اند. یکی از اهداف ISO/TC 149/SC 1، کمیته تدوین گر این استانداردها، تمرکز بر ایمنی و اجتناب از قطعات دوچرخه های مونتاژ شده ای است که در استانداردهای دیگر پوشش داده شده اند.

تدوین استانداردهای ایمنی، نقشی است که ایزو در تبدیل دوچرخه سواری به روشی کارآمد برای حمل و نقل، ورزش، تفریح و گردشگری ایفا می کند. به عنوان رئیس کمیته ISO/TC 149/SC 1، اولویت من حصول اطمینان از این موضوع است که این استانداردها در سراسر دنیا به کار گرفته می شوند و داخل گنجه خاک نمی خورند. در سطح فنی، تلاش من همچنین بر این است تا همگام با نیازهای در حال تغییر مصرف کننده، مقامات و صنعت حرکت کنیم.

منبع: سایت ایزو

مترجم:مریم صالحی